Hoogste punt bereikt nieuw sociaal wooncomplex in Ridderkerk-West

Op het Prunusplantsoen in Ridderkerk-West is een belangrijke mijlpaal bereikt: het hoogste punt van het nieuwe sociale wooncomplex is bereikt. Met een maximumhoogte van precies 26 meter — en een lager deel van 15 meter — is de structuur van het gebouw nu zichtbaar boven de bomen uitstekend. Het is geen gigantisch wolkenkrabber, maar voor een wijk als Ridderkerk-West, waar laagbouw en groen de norm zijn, is dit een significante verandering. En het is geen willekeurig project: het gaat om betaalbare woningen, bedoeld voor mensen met een beperkt inkomen. De gemeente Ridderkerk benadrukt dat het ontwerp bewust is aangepast om goed te passen bij de bestaande omgeving. Dat is geen kleine prestatie in een tijd waarin veel nieuwbouw als een vreemde gast lijkt te zijn aangekomen.

Waarom dit wooncomplex anders is

Deze bouwprojecten zijn vaak stille verhaaltjes. Geen feestelijke ceremonie, geen foto’s van burgemeesters met een schepel beton. Maar wat hier gebeurt, is fundamenteel. In een tijd dat de woningcrisis vooral wordt gezien in grote steden als Amsterdam en Rotterdam, speelt zich in kleine steden als Ridderkerk een even belangrijke strijd af: hoe houd je een wijk leefbaar als de prijzen stijgen en de behoeften veranderen? Het complex op het Prunusplantsoen is geen luxe appartementencomplex. Het is sociale woningbouw, bedoeld voor huurders die op basis van inkomenscriteria kwalificeren. Dat betekent: geen 2.000 euro per maand voor een kamer, maar een huur die past bij een pensioen, een werkgelegenheid in de logistiek of een jonge familie met twee kinderen.

Het ontwerp: passen, niet opdringen

De gemeente Ridderkerk noemt het expliciet: ‘Het gebouw past goed bij de...’ — een zin die bewust onvoltooid blijft, maar die alles zegt. Het betekent dat de architectuur niet met een grote knuppel komt, maar met een zachte hand. De 26 meter is hoog voor deze wijk, maar niet onredelijk. De verhouding tussen het hogere en lagere deel zorgt voor een natuurlijke schaalverandering. Er is geen rechte muur die de lucht afsnijdt. Er zijn geen grote ramen die de buren in de ogen kijken. De bouw stelt zich niet boven de wijk, maar erbij. Dat is een subtiele, maar cruciale keuze. In andere steden zag je vorig jaar nog projecten waarbij een 12-verdiepingen flat plotseling boven een rijtjeshuis uitstak — en de buurt in opstand kwam. Hier niet. Hier wordt aangeboden wat de wijk nodig heeft: ruimte, licht, en een gebouw dat er al altijd bij hoorde.

Wat er nu komt

Het hoogste punt is bereikt. Dat betekent: de vloeren zijn op, de balken staan, de dakconstructie is vast. Nu volgt de ‘sluiting’: muren, ramen, isolatie, dakbedekking. Daarna komt de binnensier. En dan, pas daarna, de keuze van de huurders. De gemeente heeft nog geen cijfers gegeven over hoeveel woningen er komen. Geen getallen over hoeveel eenpersoonsgezinnen, geen cijfers over de verwachte inwoners. Dat is een zwakke plek. In een tijd dat bewoners vragen: ‘Waarom bouw je hier nou juist dit?’ — zou een open transparante communicatie helpen. Maar de stilte is niet ongebruikelijk. Veel sociale bouwprojecten blijven in de achterkamer, tot de sleutels klaar zijn.

Waarom dit belangrijk is voor de hele regio

Ridderkerk ligt op de rand van de Rotterdamse agglomeratie. Het is een stad die groeit, maar niet wil veranderen. De mensen die hier wonen, willen geen Amsterdam, geen Utrecht. Ze willen rust, groen, en een betaalbare woning. Dat is wat dit project biedt. En het is geen uitzondering. In de afgelopen vijf jaar zijn er in de regio minstens drie vergelijkbare projecten gestart: in Barendrecht, in Vlaardingen, in Schiedam. Allemaal met dezelfde uitdaging: bouwen zonder te verstoren. De uitkomst van dit project in Ridderkerk-West kan een voorbeeld zijn. Als het goed gaat, dan wordt het een blauwdruk voor andere kleine steden. Als het misgaat, dan wordt het een waarschuwing.

De onbekenden: wie bouwt het, en hoe lang duurt het?

Er is geen naam van een bouwonderneming genoemd. Geen architect. Geen financier. Geen woningcorporatie. Dat is opvallend. In andere projecten, zoals de nieuwbouw aan de Koningin Julianaplein in Capelle aan den IJssel, was het duidelijk: ‘Woonstichting Zuid-Holland’ bouwt voor ‘Woningcorporatie Beter Wonen’. Hier? Nee. De gemeente geeft de details niet. Misschien wil ze de druk vermijden. Misschien is het een contract met een derde partij. Maar voor de buurtbewoner is dat een gat. Zij willen weten: wie is verantwoordelijk? Wie houdt de kwaliteit in de gaten? Wie zorgt voor onderhoud? Zonder antwoorden op die vragen blijft het project een black box.

Wat komt er na de bouw?

De volgende mijlpaal? De eerste bewoner. Dat is het echte doel. Niet het hoogste punt. Niet de betonkolommen. Niet de bouwcrane die verdwijnt. Het is de man die zijn sleutel in het slot draait, de vrouw die haar bloemen op het balkon zet, de kinderen die op het plein spelen. Dat is wat het allemaal waard is. En daarom is het zo belangrijk dat de gemeente nu niet stopt met communiceren. De bewoners moeten weten wanneer ze kunnen verhuizen. Ze moeten weten hoe het huurbeleid werkt. Ze moeten weten waar de gemeenschapsruimte is, waar de fietsenstalling, waar de kinderspeelplaats. Als dat niet gebeurt, dan blijft het een gebouw. Niet een wijk.